Ortaçağ İslam dünyasında botaniğin bağımsız bir bilim olarak incelenmesi pek yaygın değildi. Ortaçağ boyunca arapça kaleme alınan botanik eserlerinin çoğu bitkilerin adlarını ve tanımlarını sıralayan, onların tıbbi özellikleri veya yetiştirilme biçimleri hakkında bilgi veren metinlerden ibaretti. Bilimsel bir sınıflandırma ölçütüne göre hazırlanmış sistematik çalışmalar değillerdi. Bu bağlam göz önüne alındığında Ortaçağ İslam dünyasında kaleme alınmış botanik eserlerin yalnızca küçük bir bölümü bilimsel nitelik taşır. Ortaçağ İslam dünyasındaki seçkin Aristotelesçi filozofların bazıları bitkilerin kuramsal incelenmesini konu alan eserler telif etmişlerdir. Bu eserler genellikle Pseudo-Aristotelesçi (sözde Aristoteles’e ait) bir metin olan De Plantis ( Bitkiler Üzerine ) adlı risaleyi model almıştır. Söz konusu riasle metni, gerçekte Aristoteles’in özgün telifi De Plantis ile Theophrastos’un Historia Plantarum (Bitkilerin Tarihi) eserinin bazı fasıllarının bir araya getirilmiş de...