Bugün eve "söyleyemediklerimi" götürdüm yüküm
kapıdan bile geçemedi. Ne bunlar diye komşularım sordu "ondan bir
hediye" dedim. Her gün bohça yapıp taşıyordum. Gidip geliyordu artık her
yere benle. Kimi kitap, kimi fikir, kimi linguistik bir delil... Yürüyüşüm bir
hantallaşmış sesim yorgunluğun titrek sedasında paylar alır gibi dilimden
akmıştı. Masalar dolusu sözcükten bir haykırış esintisiydi vuku bulan harmoni.
İçinde kendi sesimi seçmeye başladıkça farkında olduğum anı yaşamaya başladım.
Zihnimde yaşattığım şeyler ondan bana yansımış tiratlar ile
güçlendi. Kitabım artık onlarca cilt, linguistik delillerim sağlam sesim
yorgunluğu kaybetmiş enerjisine kavuşmuş mekanik bir sistem. Masalarda hayat
buldum, kahvem baharın müjdecisi ilk cemrenin düşmesi gibi mideme aktı. Ateşin
üstünden atlar gibiydim masa aralarından geçerken hedefim hep fikri izdüşümüme
nail olan masam olurdu. Bana ait olan, beni bir yere ait kılan yüce masa.
Formel ve maddi nedeni belli olsa da ereksel nedenine her gün yeni bir anlam
ekliyorum. O maddeler çoğaldıkça sandalyelerde oturmak bir sahneye dönüşüyor.
Fark ediyorum o an, benim sahnem masa sandalye dolu mekanlar, belediye bankına
benzeyen çardaklar. O an gözüm bir ekranda olur veya kitapta. Veyahut dilim bir
sohbetin nesnesi...
Yüklerim işte burada kabarcıklanıyor, dönüşüyor. Yeni
adalarda gezerken söylemediklerim artıyor. Ona koşuştursunlar isterken bir
olimpiyat havası olsun ortak düşelim derken, iki yabancının bir partideki ortak
dansını sunuyoruz. Yüklerim bu dansta hareket ederek bütün vücudumu dolaşır
sigara dumanı gibi belirsiz hareketler yapar. Entropisi artar. İhtimaller çoğalır
ve bu artan ihtimaller arasında yükümün altında ezilen sadece ben olurum
Söyleyemediklerim bir rekabet ortamında ezici bir çoğunluk,
söylediklerim azınlık. İşte yükü bu azınlık oluşturuyor az ama çok kudretliler.
Bir hüzün bestesi yapacak kadar yetenekliler.
Söylemlerdeki azınlık ve çoğunluklar... Pastanın büyük
kısmına çoğunluklar düşer, ukdeler bazen tek dilim etmez. Ama aynı
zamanda tek kalan pasta dilimi ne kadar güzel gelirse öyle tatlı gelir bu
ukdeler. Pasta çokken bir anlamı olmaz bir sürü dilim varken insan keyif almayı
unutur. Kalan tek dilimin en güzel dilim oymuş gibi gelmesinin de sebebi budur.
Ulaşılması zor olan her zaman daha güzeldir. Bu güzellik yük olsa da, insana
acı verebilir. Tabakta çok durursa veya yavaş yenirse, mideye gitmesi günler
sürerse o zaman zorlaşır bu keyiften değer elde edebilmek.
Bayatlamak, formunu kaybetmek zamana içkin bir şeydir.
Zamanla her şey değişmeye açık, değişenler arasından seçim yaparak ona yeni
keyfiyetler adamak kaçınılmazdır. Yüktür bu seçimler. Küflenen bir parçayı kesip
üstüne, yeni, taze olanı eklemek gibidir. İnsan ki bu parçaları eklemeye devam
etmezse hayatın akışından, yükünün değerinden mahrum kalır. Mükellef olduğu
yükten yabancılaşır ve ona karşı düşmanlık besleyerek bir küfre düşer. Masalar
arasından geçerken ve masaya ulaşıp yeni formlara kucak açarken bu yükün
aslında kıymetini bilmelidir. Söylemediklerinden kalan parçalar ile oluşturduğu
dünyayı kötü bir yük değil, taşıdıkça güçlendiren ve bir sonraki yüke hazırlayan
bir deneyim süzgeci olarak yorumlamalıdır. Şimdi baktığımız zaman memnun muyuz
bu yüke, bence memnun olmalıyız. O olmasa nasıl bir yaşam inşa eder
canlılığımıza bir hediye verirdik. Yükler, insana aitlik sunar. Yeni bir kitap,
fikir, dil, felsefe ya da başka bir eylem tanıtır. En önemlisi yükler zıt kutuplardan
da meydana geldiği için hep bir akış, hep bir öğrenim, hep bir vazgeçiştir.
Bu yükler bana öğretti ki, insandan vazgeç kitap kalsın.
İnsandan vazgeç fikir ve felsefe kalsın. İnsandan vazgeç dil, söz kalsın. İnsandan
vazgeç ki kendinden vazgeçme. İyisiyle kötüsüyle yükün sana her şeyi gösterecek
sen sadece kendini tanı, bil. Sarmaşık gibi çoğalacak bütün yollar seni bir
yere davet ediyor. Senin bir parçanı tutuyor. Herkes kendi parçasına kavuşmak
ister, yükünün bir parçasını takip ederek. Başka bir yüke geçer, bıraktığı
kalır ve sadece gülümseme ile hatırlanmalıdır.
İnsan yüklerin en ağırı iken kıymetlilerin bıraktığı hafif
yükler ile yaşamaya çalışıyorum. Fikri yükünü, kitabi, felsefi yükünü, dil söz
yükünü bırakıp giden herkese teşekkür ediyorum. Beni bu yüke layık gören
kişilere borcumu umarım çok iyi bir şekilde ödeyeceğim. Bana teklif edene
mükellef olmakta inşallah iyi bir örnek olacağım.
Yorumlar
Yorum Gönder